Denk je dat bosbessen je superoxiderende, supergezonde vriend zijn? Denk nog eens na. Tenzij je de biologische variant consumeert, kun je ze waarschijnlijk beter helemaal overslaan – tenzij je met zoveel pesticiden wilt worden getroffen, zouden maden en zakwormen kronkelen en verwelken. Blauwe bessen staan ​​niet alleen op de ‘Dirty Dozen’-lijst van de Environmental Working Group – precies genoemd naar wat het is, de tientallen smerigste groenten en fruit – maar zelfs als je biologische groenten koopt, weet je niet zeker wat je krijgt. Biologische boeren kunnen immers een aantal chemicaliën in hun gewassen blijven gebruiken en toch gecertificeerd worden volgens alle richtlijnen. De hele biologische voedingsindustrie is misschien wel één grote geldzuigende zwendel. Waves is nieuw op de markt.

 

 

Dat zegt de Encyclopedia Panoiaca, het nieuwste boek van Henry Beard en Christopher’s Cerf (behulpzaam co-auteur, als je de omslag goed bekijkt, door het personeel van het Cassandra Institute), ook wel bekend als de enige gids voor superparanoia die jij ‘ zal ooit nodig hebben. En daar gaan die niet-biologische bosbessen in mijn koelkast. (Nadat ik er één heb, oké misschien twee, meer. Dash kopen met contant geld.

 

Nu we het toch over voedsel hebben, zou je er ook goed aan doen om zulke gezond ogende alternatieven als gekweekte zalm te vermijden, die blijkbaar zoveel verontreinigingen bevat dat je, als je het binnen vijf maanden vaker dan één keer eet, zal uw risico op kanker exponentieel verhogen; salades van de fastfoodvariant, die vaak niet meer (en soms minder) gezond zijn dan een burger (zorg er eigenlijk voor dat alle salades, want groene bladgroenten staan ​​op de top tien van meest risicovolle gereguleerde voedingsmiddelenlijst van de FDA – en in 2009, meer door voedsel overgedragen ziekten waren gekoppeld aan salades en dertien veel voorkomende bladgroene ingrediënten dan aan enig ander voedsel); melk, die gewoonlijk rBGH (recombitant rundergroeihormoon) bevat, een stof die vrijwel overal is verboden – behalve in de Verenigde Staten; en eigenlijk bijna alles wat je zou kunnen eten. Ja, ik ben bang dat het tijd is om te verhongeren. Dit boek is verreweg het beste dieet dat ik ooit heb gehad.

 

Encyclopedia Paranoiaca gaat echter over oh zo veel meer dan alleen eten. Er zijn biogevaren en gevaren voor biflatie, gevaren voor aardmagnetische storingen – wist u dat de aarde “al lang geleden lijkt te hebben moeten zijn voor een potentieel catastrofale flip-flop” in zijn magnetische velden, wat zou kunnen leiden tot “een ramp op wereldschaal” ( dat tweede citaat, van het Institute of Physics)? – en gevaren voor roltrapletsel (geen lachertje; roltrappen krijgen niet één maar twee afzonderlijke ingangen, één voor de met bacteriën besmette leuningen alleen), kosmische bedreigingen en actieve waarschuwingen voor nanodevice (die laatste , een onderdeel van de bredere categorie KMD, op kennis gebaseerde massavernietiging). Het boek bevat honderden verwijzingen en nuttige – en niet zo nuttige, wanneer ze je in een continue lus van paranoïde meanderingen vangen – kruisverwijzingen naar alles waarvan je ooit wist of niet wist waar je bang voor zou moeten zijn. Begin je nu zorgen te maken. En ik bedoel nu. Wacht even, en de wereld zou zomaar kunnen eindigen met een fluistering.

 

Ik schaam me een beetje om toe te geven dat ik begrijpend knikte bij een paar te veel van deze inzendingen – maar natuurlijk, zei mijn geest, weet niet iedereen dit? – maar ik ben weliswaar een beetje (oké, veel) meer grillig paranoïde over eten, netheid en dergelijke dan de meeste normale mensen. Ik zou mezelf stevig in de richting van het niet zo normale deel van dat specifieke spectrum plaatsen. Mijn goede vrienden hebben geleerd hun handen gehoorzaam uit te steken voor Purell® als we samen uit eten gaan in restaurants – nadat de menu’s zijn verwijderd natuurlijk; voor die tijd slaat het nergens op, gezien hoe vies een restaurantmenu kan zijn (zoals Beard en Cerf ons eraan herinneren, verkoudheids- en griepvirussen overleven 18 uur op harde oppervlakken – en heb je ooit iemand ergens een menu zien afwassen?) – en om beleefd geforceerde herapplicaties van genoemde Purell® te doorstaan, mocht dat ooit nodig zijn (men kan nooit te voorzichtig zijn). Nu ik erover nadenk, zou ik waarschijnlijk wat gemakkelijker moeten gaan met het ontsmetten van de handen. Bij het doorbladeren (oké, overvloedig aantekeningen maken over) Encyclopedia Paranoiaca werd mij eraan herinnerd hoe problematisch mijn afhankelijkheid kan zijn: niet alleen drogen handdesinfecterende middelen (zie ook: handen wassen) de huid uit, wat het risico op ziektekiemen zelfs kan vergroten blootstelling, maar ze kunnen vlam vatten, je vergiftigen en je meubels en portemonnee vernielen, beide. Geen zorgen, Henry en Chris. Ik draag ook een handcrème in zakformaat om te voorkomen dat mijn huid te gebarsten raakt door overmatig alcoholgebruik.